Ekið niður Laugaveg, með strákana okkar.

Sæl veri þið!

Meira að segja ég, var svo spennt og  fylgdist með þessum einstæða viðburði  í sögu  Íslenskra

íþrótta.Maðurinn minn sagði að hann hefði enga trú á að þeir fengju gullið.Og hann fékk sko að heyra það,þú átt ekki að'vera svona neikvæður! Þú átt að standa með þeim í anda! Þannig voru orð frúarinnar á þessu heimili. Þá sagði hann, ég skal ganga með bleikan hatt niður Laugaveg, ef þeir vinna.Og eitt get ég sagt ykkur að hann hefði orðið að standa við það! Og að leiknum loknum sagði hann, nú þarf ég ekki að ganga niður Laugaveg með bleikan hatt! Samt sátum við með tárin í augunum.Ekki vegna tapsins í sjálfu sér, heldur vegna  þess að við fundum svo til með strákunum.

Og ég er viss um að það hefðu fleiri orðið að þurrka sér um hvarma þennan morguninn!

Spenningurinn í mér er nú hálf skondinn, því ég hef ekki haft mikinn áhuga á fótbolta, hvað þá handbolta.Samt leið mér eins og það hefði verið suðurlands skjálfti, og þjóðin væri ennþá  ringluð!

Eitt vil ég þó segja: Ég samgleðst þessum ungu mönnum af öllu hjarta ,þeir voru landi og þjóð til mikils sóma! Og ég bið algóðan Guð að gefa þeim farsæla framtíð í sínu einka lífi, og  óska þeim og þeirra fjölskyldum til hamingju  með  árangurinn!

 Sendi þeim öllum fingur koss

                                   Kveðja  ú Garðabænum

                                          Halldóra Ásgeirsdóttir.

Ekið á vagni niður Laugaveg